Simbart Projects, Medine İrak’ın “Yapı Kabuğu” sergisine ev sahipliği yapıyor

Sergi, Ani Harabeleri, İstanbul Su Kemerleri,Yedikule Surları ve Bostanlar olmak üzere birkaç tarihi yapıtaşı üzerine oturuyor ve bu yapıların çevresiyle kurduğu ekolojik ilişkiyi ele alıyor.

Çalışmaların her biri, taşlar, bitkiler, diğer organizmalar ile insan emeğiyle inşa edilmiş yapıların birbirlerine eklemlenerek oluşturduğu ekosisteme odaklanıyor. Serginin bütünlük içinde değerlendirilmesi, bu artikülasyon sürecine tanıklık etme iddiasının farklı dinamik boyutlarını izlemeye yardımcı oluyor.

İnsanın doğa ile kurduğu ilişki Medine İrak’ın sanatsal pratiğinin ana konularından biridir. Özellikle yakın zamanda sanatçının üretimi bu ilişkiyi derinlemesine keşfetmek üzerine kurgulanıyor. Bu süreçte kendi gözlemlerinin rolünün büyük olduğunu günlük geçiş güzergahı üzerinde bulunan Yedikule Surları ve önündeki Bostanların kurgusundan izleyebiliyoruz.

Bostanların önünde yer aldığı surlar, ıslah faaliyetine koşut oluşan bir toplumsal evrimin kültürel tasarımını da yansıtan kendi içinde doğayı terbiye eden endüstrileri barındırıyor. Bu dokunuşu hazırlayan emek alt-yapısını estetik düzlemde temsil ediyor, açığa çıkarıyor. Buna yön veren temel güdü yerleşikliğin getirdiği korunma duygusu iken, Surlar kusursuz tasarım ürünü olarak mutlak korunmayı kendilerinin ardında sağlamak iddiasında beliriyor. Ani Harabeleri’nde ise farklı bir şekilde estetik kurguyla karşı karşıya kalınıyor. Bu tarihi yapılarıniç içe geçmişfarklı ama bağlantılı süreçleri ait oldukları ekosistemlerin ‘sürekliliklerini ve değişimlerini’temsil ediyor ve tüm çıplaklığıyla ortaya çıkartıyor.

Sergide yer alan İrak’ın ‘Kabuklar,İzler’adlı çalışmasıYedikule Surları ve Bostanları’nda yapılan araştırmaya dair elde edilen dökümantasyon sürecinin pratiğe dönüşmesini ele alıyor. Burada taş, su kuyusu, bitki, baraka,bez parçalarına,sahaya dair kabuklara, izlere odaklanarak bir anlamda sürecin kaydı tutuluyor. Sanatçının değişim süreçlerinin kayıt altına alması, tuvalde karışık teknik, kağıt üzerine desen gibi çalışmalarında farklı estetik alanları içeriyor.

Süreklilik ve değişimin çatışmalı birlikteliğinin ana belirleyicisi tasarım ise onun temel girdisi ‘emek’ olmalıdır. İnsan emeği devreye girince yerleşik düzen, tüketim toplumu ve beraberinde tasarım oluşumu da gelmektedir. Sanatçının “Yapı Kabuğu” adlı kişisel sergisindeki eserler, ekosistemlerin geçirdiği süreçlerin dinamik, canlı bir kayıt altına alınması çabası olarak nitelendirilebilir.