Nüfusa geç kaydedildiği için resmi doğum tarihi 10 Mayıs 1972 olan Kâzım Koyuncu, aslında 7 Kasım 1971'de Artvin'in Hopa ilçesine bağlı Yeşilköy'de doğdu.
Hüsniye ve Cavit Koyuncu'nun beşinci çocuğu olarak dünyaya gelen Kâzım Koyuncu'nun dört erkek ve bir kız olmak üzere beş kardeşi vardı.
Çocukluğunda "Kemençeci Yaşar" olarak tanınan Yaşar Turna'nın türkülerini çok dinlediğini her zaman dile getirirdi. Kâzım Koyuncu çocukluk günlerini anlatırken "Kitap okuyan babamdan kaynaklı olarak diğer çocuklardan farklı oldum" diyerek babasının farklılığının kendisine nasıl yansıdığının altını çizer.
Müziğe ortaokul yıllarında babasının aldığı mandolinle başlayan Koyuncu, futbolla ilgilendi ve sıkı bir Trabzonspor taraftarı oldu.
Koyuncu, 1989'da yaşadığı köyden ayrılarak İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi'nde Kamu Yönetimi Bölümü'ne girdi.
PROFESYONEL MÜZİĞE ADIM
Müzik çalışmalarına aynı yıllarda yoğunlaşan Koyuncu, 1992'de Ali Enver'le birlikte "Dinmeyen" isimli müzik gurubunu kurarak profesyonel müziğe adım attı. Koyuncu, geleneksel Laz halk müziğini rock tabanlı yorumlarak kendi tarzını oluşturdu.
1993 yılında aldığı bir kararla okulu bıraktı ve sadece müzik yapmaya karar verdi. Bu dönemi şu sözlerle anlattı:
"Zor dönemler, o okulu bitirip kaymakam falan olacaksın ya da kendi istediğin işi yapacaksın. Ama hep soru işaretleri olacak, sonu nereye varacak? Bu tercihlerden soru işaretli olanını tercih ettim."
Cumhuriyet'te yer alan habere göre, aynı yıl arkadaşı Mehmedali Barış Beşli ile birlikte Zuğaşi Berepe (Denizin Çocukları) adlı rock müzik grubunu kurdu.
Aynı dönemde birlikte çalıştığı diğer grubu "Dinmeyen" 1996'da "Sisler Duvarı" albümünü çıkarmasının hemen ardından dağıldı.
Yeni grubu Zuğaşi Berepe ile 1995'te "Va Mişkunan" (Bilmiyoruz), 1998'de "İgzas" (Gidiyor) adlı albümlerini kaydetti. Grup sınırlı sayıda (yalnızca 130 adet) basılmış bir konser albümü de (Bruxel Live) çıkardıktan sonra 1999 yılında dağıldı.
2001'DE İLK SOLO ALBÜMÜNÜ YAYIMLADI
2000'li yılların başında askere giden Kâzım Koyuncu, uzun saçlarına veda etti.
Askerden döndükten sonra 2001 yılında ilk solo albümü "Viya!"nın kayıtlarına başladı. Albüm çok ses getirmese de, Koyuncu için büyük bir deneyim oldu.
2002 yılında "Gülbeyaz" adlı Karadeniz dizisinin müziklerini yapması için teklif aldı. Teklifi kabul etti ve Gökhan Birben ile birlikte dizinin müziklerini yaptı. Aynı zamanda dizinin bazı bölümlerinde yer alan Koyuncu, reyting rekorları kıran dizinin müziklerinin çok beğenilmesiyle tüm Türkiye'de tanındı.
2003 yılında ikinci albümün kayıtlarına başladı. 2004 yılında ise ikinci solo albümü "Hayde"yi yayımlayan sanatçının bu albümü satış rekorları kırdı.
Konserlere ağırlık veren ve yurt dışı konserlerine çıkmaya başlayan Koyuncu'nun şiddetli öksürükleri de aynı döneme denk geldi.
Koyuncu, 2004 yılının aralık ayında arkadaşlarının isteği üzerine hastaneye gitti ve kanser olduğunu öğrendi. Doktorlar kendisini fazla yormamasını söylese de konserler vermeye devam etti.
33 YAŞINDA YAŞAMA VEDA ETTİ
Bir röportajında "Ben bir müzisyenim, ondan sonra biraz Karadenizliyim, ama hepsinin ötesinde ben bir devrimciyim" diyen Kâzım Koyuncu, 25 Haziran 2005'te, henüz 33 yaşındayken yaşama veda etti.
Kâzım Koyuncu'yu İstanbul'dan uğurlamak üzere Harbiye Açıkhava Tiyatrosu'nda bir tören düzenlendi ve 26 Haziran 2005 günü binlerce kişi Kâzım'ı uğurlamaya geldi.
Çernobil kazasından sonra kayıtsız kalan devlet ve hükümet yetkililerinin tutumlarını sorgulayan binlerce kişi, Kâzım Koyuncu’yu taşıyan aracın arkasından Taksim'e kadar, sloglarını kesmeden yürüdü.
Aynı akşam Trabzon Havaalanı'ndan alan Karadenizliler doğduğu Hopa'ya doğru arkasından büyük bir konvoy oluşturdu.
Kâzım, 27 Haziran 2005 günü doğduğu köyde, fındık ağaçlarının çevrelediği köy mezarlığında defnedildi.
'ŞAİR CEKETİ'
"Şair Ceketli Çocuk" olarak tanınan Kâzım Koyuncu, 'o ceket'ten bahsettiği röportajında şunları söyler:
"Bana diyorlar ki çok mütevazi bir insansın. Aslında hiç mütevazilikle açıklanacak bir şey değil. Hayat zaten ne olabilir ki yani? Hava aynı hava. Bir yerde biraz kirli, bir yerde biraz temiz, vesaire… Yağmurlu ya da güneşli… Hayat, bir hayat yani. Bunun için çok fazla bir artistliğe falan gerek yok. İnsana güç veren şey kendi istediklerini yapmak. Kendi olmak. Sadece müzik yapmaya karar verdim. Çünkü sert hayat, çok fazla seçenek barındırmıyordu. ‘En çok sevdiğim şey müzikti ve onu yapmalıydım’ dedim ve bir cesaret örneği sergiledim kendime. Müzik yapmaya başladım… Müzik sadece şarkı söylemek veya gitar çalmak değildir diye düşünüyorum. Yaptığınız müziğin hayatta bir karşılığı vardır. Sanatçılara ihtiyaç var. Konuşabilen, savaşabilen, söyleyebilen; bilim insanlarına ihtiyaç var. Cesur olabilen, sistemi temsil etmekle sadece yükümlü olmayan ve birçok cesur insana ihtiyaç var. Türkiye bunları yetiştirmek zorunda. Ama en başta sanatçılarını yetiştirmek zorunda. Çocukken şiirle güzel oynuyordum. Şairlerle çok uğraşıyordum. Bir ceket yaptırmak istedim o zamanlar İstanbul’a gelirken. Şair ceketi. Geldiğimde şairlerin köprü altına gittiğini biliyordum. Kocaman bir yalana hazırdım, muhtemelen ne ceketler diktirirdim kendime… Köyümden çıkıp gelmiştim, orada başka şeyler okuyordum, burada başka şeyler okumaya başladım. Solcu bir babanın solcu oğluydum. Solcular saçlarını uzatmıyordu o zaman. Dik yakalı devrimci kazağım… O çocuk doğru bir çocuktu. Hep çocuk oldum. Hiçbir şeyi terk etmedim.."
'HER GÜN DAHA FAZLA ÖZLÜYORUM'
Kâzım Koyuncu'nun kendisi gibi müzisyen olan kardeşi Niyazi Koyuncu, abisinin doğum gününde şu sözleri paylaştı:
"Her gün daha fazla özlüyorum, yaşadığının hayalini kurarak, yaşayamadıklarımızı yaşıyorum içimde. 49.yaş günün kutlu olsun canım abim, iyi ki doğmuşsun."