Kimi Üzülmez’den,
Kimi Acılık’tan,
Kimisi oradan,
Kimisi buradan,
Geldiler…
Çocuktular sevgi dolu…
Sümbülleri sevdiler
İncirleri, armutları sevdiler
Denizi sevdiler
Rüzgarları sevdiler
Gökte gezen martıları sevdiler…
Tükenmedi sevgileri
Birbirlerini sevdiler
Fener’in çocukları…
Zonguldak’ta “Fener mahalleli” olmak bir ayrıcalıktı diyor Osman Atilla Poshor ve işte bu yukarıdaki dizelerle tanımlıyor “Fener’in Çocukları”nı. Kitabında 1948’den başlayarak çocukluk ve gençlik anılarını, o dönemin samimiyet, sevgi ve birlik duygularıyla örülmüş unutulmaz dostluklarını ve renkli yaşamlarını gelecekteki nesillere ışık ve kaynak olması dileğiyle anlatıyor.
3 Haziran 2023’te kaybettiğimiz sevgili Osman Atilla Poshor’la vefatının yaklaşık 1.5 ay öncesinde, yine sevgiyle ilmek ilmek dokuyarak yarattığı ve yaşadığı Alaçatı’daki İncirliev Otel’in bahçesinde yazarlarımızdan Anıl Kurtuldu’nun sohbet etme fırsatı olmuştu. İşte Osman Bey’in kendi incelikli anlatımıyla “Fener’in Çocukları” kitabı üzerine Anıl Kurtuldu’nun yaptığı bu özel sohbeti sizlerle paylaşmak da bugünlere nasip oldu.
Gelin onun sözleriyle açalım sohbetimizi ve birlikte yola çıkalım…
“Bizler Umum Müdür’ün çocuğu ile sıradan bir memur veya işçi çocuğunun, evlerinin dışındaki yaşantılarında hiçbir ayrıcalığın olmadığı ortamlardan bugüne geldik. Görerek, yaşayarak, saygının, sevginin yanında hoşgörü ve alçakgönüllülüğün de erdem olduğunu öğrenerek…”
Zonguldak’ta geçen ve herkese kısmet olmayacak bir çocuklukla başlıyor sözlerine Osman Atilla Poshor…
Orada yaşayan ve büyüyen insanların orayla ilgili çok güzel anıları var. Çünkü eski bir Fransız kültürün üzerine ve oradaki Türk mühendislerin adaptasyonuna uygun siteler kurulmuş. İlk site hayatı Zonguldak’ta başlamış, bu siteler iş yerlerine yakın kurulmuş. İçinde yaşayan insanların ihtiyaçlarını giderecek şeyler var. Mesela sinema, okul , sosyalleşme alanları. Böyle olunca güzel bir kompleks ortaya çıkmış ve bu siteler kurulurken yeni gelişen iş yerlerine göre insanlar hareket etmiş. Diyelim eskiden üç kişi vardı sonradan beş kişi daha geldi ve kalabalık artmaya başladı. Dört yüz evlik bir yerde aynı yaş grubunda altmış çocuk zor çıkar. Hepimiz Zonguldak’ın nahiyelerinden geldik. Bu altmış çocuktaki potansiyeli ve hayat hikayelerini düşünebiliyor musunuz ?
Fener’in Çocukları kitabının hikayesiyle devam ediyor Osman Atilla Poshor sözlerine…
Elektrik mühendisiyim. Bu kitabı yazmamın nedeni işte bubiraz önce bahsettiğim çekirdek grup birbirimizden hiç kopmadık. Okuduk, üniversiteye gittik. Üniversite sonrası hala 20 30 kişiden aşağı olmamakla beraber senede 1 2 defa toplanıyoruz ve o kadar kişi farklı şeyleri söylüyoruz fakat aynı keyfi alıyoruz. Bize sonradan katılanlarda oluyor. Böylece o grup homojen bir grup haline geldi ve tabi birbirinden etkilendiler. Mesela bir müddet sonra 2005 senesinde kızım baba siz bu kadar görüyorsunuz, ediyorsunuz, eğleniyorsunuz. Sizden sonra gidecek bunlar dedi. Benim gibi yazan yok işte çünkü mektup yazmayı çok severdim hala mektuplarım vardır. Sonra kızım bana senin kalemin kuvvetli, bize bırakabileceğin en güzel miras bu dedi. Sonra yazmaya başladım..
Biz o kadar güzel bir hayat yaşadık ki memur çocuğu, işçi çocuğu sıfır masraf yani. Basket oynuyoruz, futbol oynuyoruz, tenis kulübü üyesiyiz, her hafta iki kere sinemaya gidiyoruz. Böyle bir hayattan geliyoruz. Her gece canlı müzik var. Velhasıl öyle olunca tabi anılar birikiyor, insanların bakış açısı değişiyor. O aradaki çocuklardan çok vasıflı olanlar oldu Cenk Koray gibi. Genelde bizim bütün yazlarımız gece gündüz beraber vakit geçirirdik, eğlenirdik, gülerdik, dans ederdik. İçimizden hiç kötü insan çıkmadı, hiçbirimizin birbirine ihtiyacı olmadı velhasıl o yaşamdan gelince özenti oradan geliyor. Ben bu yaşantıyı gelecek nesillere aktarmak ve onları beslemek istedim. Bu kitap benim içimdeki potansiyeli onlarla buluşturmama ve paylaşmama vesile oldu.
Ve Osman Atilla Poshor’u sevgi ve saygıyla anarken sohbetimizi “Fener’in Çocukları” kitabında yer alan kendi dizeleriyle bitirelim:
Nehirler de
İnsan gibi
Pırıl pırıl
Bir pınardır doğduğunda.
Engeller
Kirletse de suları,
Nehirler asla akmaz yukarı.
Coşkun akan suları
Zamanla durulur,
Yaşamla tabiat arasında
O inanılmaz ahenk kurulur.
Direnerek zorluklara
Sarılarak umutlara
Elbet bir gün
Kavuşurlar ummanlara…
“Fener’in Çocukları” Osman Atilla Poshor, İkinci baskı – Ağustos 2012.
Ayrıca Osman Bey’in yıllardır yaptığı ve İncirliev’de sunduğu çok sevilen ünlü reçellerinin tariflerini ve hikayelerini paylaştığı ikinci projesi, kızıyla birlikte yazmaya başlamış olduğu reçel kitabı da yakında tamamlanarak basılacak.
(İletişim için- Eşi Sabahat Poshor / info@incirliev.com)
