Her ne kadar bizim satılık - kiralık - devre mülklük liboş tayfası mevzuya uyanmasa da, daha iktidara bile gelmeden önce de "Dava'nın önderi" kendi ağzı ile söylemişti:
"Demokrasi bizim için bir tramvaydır. İstediğimiz durağa gelince ineriz."
Bu sözü hatırlattığımızda bile, bu "Cumhuriyet'i yıkım ekibinin" payandalığını yapan aymazlardan gelen "Niyet okuyorsunuz" suçlamalarına muhatap oluyorduk. Oysa, çok belirgindi durum. Refaransları; çağdaş dünya, çağdaş bilim, hukuk ve demokrasi olmayanların, tam tersine 2000 yıllık dogmalar olanların başka türlü düşünebilmesi mümkün değildi. Biat kültürünü iliklerine kadar sindirmiş ve birilerine itaat ve boyun eğme üzerine kurulu dünya görüşleri gereği, demokrasiye ve çağdaş parlamenter demokrasiye inançlarının "sıfır" olduğunu görmemek için kör olmak gerekiyordu.
Nitekim, daha gelir gelmez kazma ve küreği ellerine alıp, buldozerlerin direksiyonuna geçip Cumhuriyet'in bütün kalelerini, olağanüstü bir nobranlıkla, olağanüstü bir hoyratlıkla ve acımasızlıkla yıkmaya başladılar. Muhalefette iken "Milli irade, milli irade" diye bas bas bağırıp, "seçilmişlerin atanmışlara karşı üstünlüğünü savunuyoruz" yalanları ile milleti kandırırken, seçilir seçilmez kendi "yandaş bürokrat ordularını" ve hatta "parti teşkilatlarını" Milli İrade'nin üzerine çıkarma çabalarına başladılar.
Türkiye Cumhuriyeti'ni kuran Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin Kurtuluş Savaşı yıllarında bile "Tek Adam"dan ve "Başkomutanlık"tan daha üstün olduğu gerçeğini unutmak ve unutturmak için ellerinden ne gelirse yaptılar.
Aradan geçen 19 yıl içinde de, önce Parlamento'nun denetim gücünü kademe kademe ortadan kaldırıp, Anayasa değişikliği sürecinde "küfür kâfir, dayak ve sopa ile, kanun maddeleri geçirerek" kanıtladıkları üzere, sonuçta "rejim değişikliği"ni de gerçekleştirip "Anti - Demokrasi"nin bayrağını, Ankara Kalesi'nin burçlarına mecazen diktiler.
Bu politika ile pratikte Parlamento, artık 600 milletvekilinin sembolik olarak girip çıktığı, sembolik olarak el kaldırıp indirdiği ve bir demokrasinin vazgeçilmez şartı olan "denetim" görevini yapamaz olduğu bir organ haline getirildi. Yasa metinlerinin, biatçı Saray kurullarınca hazırlandığı ve TBMM'ye gönderilerek doğru dürüst tartışmaya bile izin verilmeden onaylatıldığı bir dönem açıldı.
Özellikle bu yılın bütçe sürecinde tanık olduğumuz şekilde, artık "iyice muhalefeti umursamayan" bir iklime büründü yasama süreci.
İçişleri Bakanlığı'nın bütçesi görüşüldüğü sırada bu sabah komisyon toplantısında yaşananlar, bu anlattıklarımın somut bir kanıtı niteliğindeydi. İçişleri Bakanı Süleyman Soylu ile ana muhalefetin grup başkanvekili Engin Özkoç arasında yaşanan sert polemik sırasında, komisyon başkanı AKP'li Cevdet Yılmaz'ın aldığı tavır, kelimenin tam anlamıyla ibretlikti.
Oranın meclis, konuşanların milletvekili, bütçeyi savunması ve hesap vermesi gerekenin (S. Soylu) de (yeni rejimin statüsü gereği) "Saray'ın bir bürokratı" statüsünde olduğu gerçeğini unutarak, komisyon başkanı adeta milletvekillerine (bu arada Sayın Özkoç'a) "Amma uzattınız ya. Çok konuşuyorsunuz. Kesin artık tatavayı da, onaylayın. İşimiz gücümüz var" kabilinden ayar vermeye çalışıyordu.
Ana muhalefet sözcüsü Özkoç, iktidarın ve onun İçişleri Bakanı'nın "Suç çeteleriyle içli dışlı ilişkilerinden tutun da, uyuşturucu kaçakçılarının üzerine gitmemesini, ana muhalefet liderine yönelik linç girişimine sessiz kalmasını, terör örgütü üyelerine vatandaşlık verilmesini, mafyadan 10 bin dolar alan bir siyasetçiden ima yoluyla söz ettikten sonra bir türlü adını açıklamamasını, bunları dile getirenleri (mesela sayın Özkoç'u) de soruşturmaya uğratmasını" tek tek hatırlattı ve eleştirdi.
Ama salonun asayişini koruma ve muhalefetin en azından (oy gücü yetmese de) sesini duyurmasını sağlama görevini haiz komisyon başkanı, usul tartışması açarak "mevcut konuşma sürelerini bile kısıtlama yoluna gitmeyi" yeğliyordu. Bir yandan da, İçişleri Bakanı Soylu'nun salonu (nedense) düzinelerle koruması eşliğinde gelip gitmesini ve salonda bunlarla birlikte durmasını eleştirenlere de kulak asmıyordu.
Demokrasi bir kez daha ayaklar altına alınıyor, parlamenter rejimin vazgeçilmezi olan "parlamento zemininde denetim ve hesap sorma" ilkesi, iyice mezara gömülüyordu.
Bütün bunların "gidiyor gitmekte olan" anlayışındaki bir iktidarın son çırpınışları olduğunu görmemek mümkün değil tabii. Sandığın ortaya koyulduğu günün bu iktidarın "fiilen" son günü olacağını, "ruhen" ise o "son günün" zaten çoktan yaşandığını bilmek - görmek için büyük bir siyaset bilimci, bir dâhî veya bir kâhin olmaya gerek yok.
Ekonomiden sağlığa, dış politikadan eğitime, hukuktan çevre politikalarına kadar her alanda iflas etmiş, miadını doldurmuş olan "AKP rejimi" son günlerini yaşarken, gider ayak iyice hırçınlaşarak "kırmadan dökmeden gitmez bunlar" öngörüsünde bulunanları âdeta mahcup etmemeye, haklı çıkarmaya uğraşıyor.
Son günlerde konuşan rejimin her düzeyde sözcüleri, MKYK üyelerinden eski bakanlara, milletvekillerinden parti kademelerinde her düzeyde emir erine, yandaş ve besleme kalemlerine kadar hemen hepsi bunun fevkalâde farkındalar ve fevkalâde hırçın bir dile başvurmuş durumdalar.
Bu durumda muhalefete olağanüstü soğukkanlı ve vakur biçimde mücadeleyi sandığa kadar sürdürmek kalıyor. Ama en önemli görevlerinin, iktidar el değiştirdiğinde demokrasiye ve Cumhuriyet'e yönelik bu "Yıkım harekatının" hesabını mahkemeler önünde mutlaka sormak olduğunu unutmadan.
Eğer bu dediğim yapılmaz, yani mahkede hesap sorma görevi yerine getirilmezse, bu virüs (Covid'in varyantları gibi) bu topraklarda yeniden baş gösterir ve yeniden can almaya devam eder. Asırlar boyu da hortlayarak bu işlevini sürdürür. Bunun adı genellikle bu ülkede olumsuz ve sevimsiz bir kavram olarak kullanılan "Devr-i sabık" değil, bunun adı "Demokrasini gereğinin yerine getirilmesidir".
Hukuk en iyi ilacıdır bunun. Sağlam, sağlıklı ve demokrasiyi özümsemiş hukukçuların elinde bir hukuk, tabii ki.
